Szafirek
Wprost nie sposób wyobrazić sobie wiosny bez tych drobnych szafirowych kwiatów. Należący do rodziny liliowatych pochodzący z rejonu Morza Śródziemnego, doskonale adaptuje się na prawie każdej glebie. Jesienią warto więc pomyśleć o wysadzeniu szafirków do ogrodu.
Szafirek (Muscari)
To roślina cebulowa o drobnych, kubkowatych kwiatach. Kwitnie w kwietniu i w maju, dorastając około 20 cm wysokości. Jest chyba najczęściej pojawiającą w naszych ogrodach wiosenną rośliną. Szafirki, choć niepozorne, często wybierane są na rabaty, skalne ogródki, otoczki oczek wodnych i ścieżek i chodników. Swą popularność zawdzięcza niezwykłej barwie i wyjątkowo bujnym pokroju. W okresie kwitnienia tworzy gęste szafirowe, jasnoniebieskie a czasem granatowe dywany, od których trudno oderwać wzrok.
Stanowisko i wymagania glebowe
Szafirek jest rośliną niewymagającą i rośnie niemal na każdej glebie. Jednak, jak w każdym przypadku, im lepsze stanowisko, tym piękniejsze kwiaty będą zdobiły nasz ogród. Jeśli więc wysadzimy cebule szafirka w miejscu słonecznym na glebie gliniastej, próchnicznej i średnio wilgotnej, kwiaty pojawią się najobficiej.
Sadzenie i pielęgnacja
Szafirki powinniśmy sadzić w skupiskach. Jeden, niepozorny szafirek z pewnością zostanie stłumiony przez budzącą się do życia ogrodową roślinność. Posadzone w grupie – w rozsadzie około 8×10 cm, będzie o wiele większą atrakcją ogrodu. Odpowiednim terminem jest początek października. Szafirki drobnokwiatowe sadzimy odrobinę wcześniej niż armeńskie, bo już pod koniec września.
Drobne cebulki szafirków wysadzamy na głębokość do 10 cm. Szafirki mogą rosnąć w tym samym miejscu przez wiele lat i w tym czasie w glebie, co jest ich cechą charakterystyczną, pojawi się wiele nowych cebulek. Rośliny te bardzo szybko się mnożą wytwarzając nowe cebule przybyszowe, które z powodzeniem mogą być wykorzystane do wzbogacenia uprawy.
Jeśli więc planujemy to zrobić, powinniśmy wykopać cebulki tuż po zaschnięciu liści – na przełomie czerwca i lipca. W połowie lata szafirki ponownie wchodzą w sezon wegetacyjny i wypuszczają nowe liście, a wówczas jest już za późno na rozsadę czy przesadzenie kwiatów w inne miejsce. Szafirki powinniśmy wykopać i podzielić co 4 – 5 lat, a wykopane cebule osuszyć i przechowywać do jesieni w ciemnym i suchym miejscu.
W okresie kwitnienia bardzo ważne jest nie doprowadzenie do przesuszenia gleby. Nie możemy także zapominać o zadbaniu, by wśród szafirków nie pojawiały się chwasty. Mogą one stanowić skuteczną konkurencję dla tych niskich kwiatów.
Aby ułatwić powstawanie nowych cebul przybyszowych, nie zaleca się obcinania liści po okresie kwitnienia. Możemy to zrobić dopiero gdy liście zaschną. Działanie takie ma także dodatkowy atut. Pozbycie się liści kępy szafirków, spowodowałoby nieatrakcyjna „dziurę” na rabacie. Zanim więc liście zwiędną, będą stanowiły zieloną osłonę do czasu pojawienia się kolejnych rośliny, wchodzące w kwitnienie później.
Odmiany
W ogrodach najczęściej spotykany jest szafirek armeński i szafirek drobnokwiatowy. Ale istnieją także odmiany szafirków groniastych, szerokolistnych, by wymienić tyle te najpopularniejsze. Rośliny te doskonale spiszą się w uprawie doniczkowej. Cięte natomiast, długo utrzymują się w wazonie.
Małgorzata Kijak
Dodaj komentarz