Wrzos zwyczajny

Posted on 17 października, 2009 by Małgorzata Przybyłowicz

Wrzos spotkać można najczęściej na torfowiskach i leśnych polanach, gdzie tworzy charakterystyczne fioletowe dywany, tzw. wrzosowiska. Lecznicze działanie tej rośliny obejmuje przede wszystkim układ moczowy i pokarmowy.

Skład i działanie

Wrzos zwyczajny (Caluna vulgaris) zawiera garbniki, flawonoidy, krzem, potas, arbutynę, olejek eteryczny i substancje goryczowe. Napar z wrzosu ma działanie moczopędne, przeciwbakteryjne, przeciwzapalne i ściągające.

Surowiec leczniczy

Surowcem leczniczym są kwiaty wrzosu, zbierane na początku kwitnienia. Czasami stosowana jest całą górna część pędów.

Zastosowanie wewnętrzne

Wrzos zalecany jest przy zapaleniu pęcherza i dróg moczowych, kamicy moczowej, a także przy niestrawności, biegunkach i nieżytach przewodu pokarmowego. Korzystne oddziaływanie na układ moczowy wynika w znacznej mierze z zawartości arbutyny, która jest glikozydem o silnym działaniu bakteriobójczym w obrębie dróg moczowych. Jednak działanie takie występuje tylko przy odczynie zasadowym, dlatego w przypadku stosowania preparatów z arbutyną wskazana jest alkalizacja moczu – działanie alkalizujące mają między innymi produkty mleczne, ziemniaki, sałata.

Zastosowanie zewnętrzne

Napar z wrzosu dodany do kąpieli działa przeciwzapalnie, ściągająco i uspokajająco. Kąpiele takie łagodzą stany zapalne skóry i zmniejszają napięcie nerwowe.

Miód wrzosowy

Miód wrzosowy ma gorzkawy smak i brunatną barwę. Podobnie jak napar z kwiatów wrzosu, zalecany jest w chorobach układu moczowego i pokarmowego, a także w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła. Miód wrzosowy szczególnie zalecany jest przy schorzeniach prostaty. Jak każdy miód, może powodować alergię.